Θυμάμαι τον εαυτό μου σε π.μ. (προ μωρού) εποχές, να βλέπω φιλενάδες με μωρά, ή ακόμα και άγνωστες μαμάδες σε δημόσιους χώρους, να παλεύουν με τα θηριάκια τους και απεγνωσμένες να τσιρίζουν και να τα κυνηγάνε. Παρατηρούσα τις συμπεριφορές τους, άκουγα τί τραβάνε, τις έκρινα και πολλές φορές τις κατέκρινα και σκεφτόμουν από μέσα μου: "Ακούς Πέγκυ; Εσύ ΠΟΤΕ δεν θα το κάνεις αυτό. ΠΟΤΕ δεν θα φέρεις το μωρό στο κρεβάτι σου. ΠΟΤΕ δεν θα το κοιμήσεις αγκαλιά. Θα το αφήσεις να κλάψει. Δεν θα πάθει τίποτα."
Αχαχαχα... Γέλασα πάλι... Τα θυμήθηκα πριν από λίγο που είχα πάρει αγκαλιά τη μικρή μου και προσπαθούσα να την κοιμήσω. Ω ναι! Την κοιμίζω αγκαλιά... Και για τρεις μήνες, κοιμόμασταν μαζί. Στο κρεβάτι μας. Ο μπαμπάς, το μωρό και εγώ. Είχαμε φτιάξει το τέλειο παιδικό δωμάτιο για να καλωσορίσουμε το μωράκι μας, αλλά ήταν άδειο!
Παράξενα γυρίσματα που έχει η ζωή ε; Αυτά που έλεγα ΠΟΤΕ, τα λούζομαι ένα - ένα. Διότι πολύ απλά, μετά από τέσσερις μέρες σερί αϋπνίας, όταν πλέον έχεις χάσει κάθε αίσθηση της μέρας και της νύχτας, αφήνεις το μωρό να κοιμηθεί όχι μόνο στο κρεβάτι σου, αλλά και πάνω στο κεφάλι σου. Και ναι, είχα δοκιμάσει τα πάντα. Και ήχους λευκών συσκευών, απορροφητήρα, πιστολάκι για τα μαλλιά, νανουρίσματα, καρουσέλ, βόλτα με το καρότσι... Τα πάντα.
Έχω ήδη αναιρέσει πολλά από αυτά που σκεφτόμουν για τον τρόπο που θα μεγαλώνα τη μικρή μου. Έχω μετανιώσει για όλες εκείνες τις μαμαδούλες που κατέκρινα. Αλήθεια, ποια ήμουν εγώ που τόλμησα να τις κρίνω; Ντρέπομαι για λογαριασμό μου.
Προς γνώση και συμμόρφωση λοιπόν.
Να δω τί θα γίνει όταν θα έρθει η ώρα του: "Εγώ δεν θα αφήσω την κόρη μου να βγει με αγόρι μέχρι τουλάχιστον τα 16!"... Περαστικά μου!
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σε όλους και όλες!!! Καλές βουτιές στα ζουζούνια μας!!!
